The Maze Runner & The Doctor

Newt
Trillend klom de blonde jongen tegen de muur, via de klimplanten naar boven. Hij wilde niet meer. Wat had hij gedaan dat hij het had verdient om opgesloten te worden in een plaats die geen uitweg had? Alby had de Runners opgedragen te doen alsof er wel een uitweg was, maar ze hadden nu de hele Maze wel in kaart gebracht. Er was geen uitweg. Newt was de laatste weken steeds stiller geworden. Natuurlijk hadden een paar mensen dat door - vooral de Runners, want die kenden hem het beste - en een paar mensen hadden geprobeerd uit hem te krijgen wat er was. Maar Newt had gedaan alsof er niets was. Alsof hij gewoon moe was. En ze waren stom genoeg om dat te geloven. "Whu!" riep hij geschrokken toen zijn voet weggleed en hij aan zijn handen hing. Stil zijn... ging er door zijn hoofd. Niemand mocht hem horen voor hij klaar was. Hij was nog niet hoog genoeg. Hij klom hoger, tot hij ongeveer op drie kwart van de muur was. Hij slaagde er op de een of andere manier in om zich om te draaien. "Het spijt me, jongens..." Mompelde hij. Newt zette zijn benen tegen de muur en zette zich af.

Met een klap kwam de jongen op de grond terecht. Shit. Dit was niet de bedoeling. Ten eerste - hij zou nu dood moeten zijn. Of in ieder geval bewusteloos. Wat hij wel merkte, was dat hij waarschijnlijk zijn enkel gebroken had. Er kwam ook ergens bloed vandaan, dat nu over de grond liep. Laat het maar bloeden, ging er door zijn hoofd. Laat de Grievers me maar vinden.

Geweldig, die stomme shank kwam zijn kant op. Hij had hem gezien, maar nog niet herkend. Niet dat dat nog lang zou duren. Newt probeerde zich wanhopig weg te slepen, maar omdat hij alleen zijn armen kon gebruiken kwam hij niet ver. Hij had niet niet geprobeerd om op te staan. Waarom zou hij? "Newt?" kwam er vragens uit Minho's mond. Newt zuchtte geïrriteerd. Hij moest iets bedenken. Zorgen dat Minho terug naar de Glade zou gaan. "Dude, Minho was inmiddels door zijn knieën gezakt en zat naast hem. "Ga weg, Minho. Straks gaan de deuren dicht!" probeerde Newt wanhopig om Minho zo snel mogelijk uit de Maze te krijgen. In feite móést Minho naar hem luisteren, maar Newt had zo het idee dat hij dat op dit moment niet zou doen. Newt keek snel om zich heen, naar de muur waar hij zojuist vanaf was gesprongen. Ook daar zat zijn bloed. Hoe kwam zijn bloed daar? Ach, Minho zou het niet door hebben, toch? Hij kon altijd zeggen dat hij aangevallen was door een Griever - nee, die kwamen alleen s' avonds. Hoe kon hij dit uitleggen?

"Ik ben niet gek gast," zei Minho, zonder ook maar enige stress in zijn stem te horen. Natuurlijk, dat was één van de redenen waarom Alby en Newt hem als Keeper hadden gekozen. "Oh nee?" Klonk Newt's stem sarcastisch, zijn blik snel los rukkend van de muur. Minho had zijn blik gevolgd, en zijn ogen schoten nu naar Newt, die toch in elkaar kromp. Hij wilde het uitleggen, maar net toen hij wilde beginnen bedacht hij dat het niet kon. Grievers prikten. Het kon helemaal niet. Verdomme. Minho pakte zonder nog wat te zeggen zijn arm, en trok die over zijn schouder. "Wat doe - Aaaugh!" Minho had hem omhoog getrokken, en daarmee voelde Newt opnieuw de pijn in zijn enkel. Vragend keek Minho hem aan, maar Newt keek hijgend naar de grond. Het zweet stond op zijn voorhoofd en de muren leken heen en weer te glijden - wat nu nog helemaal niet kon. Hij werd naar voren gesleept en schreeuwde opnieuw. "Laat me los! Stomme shank! Ik wil niet teru-" Opnieuw klapte hij zijn kaken dicht. Nee, ho. Dit mocht hij niet doen. Minho zou alles wat er nu was gebeurd misschien wel aan Alby vertellen. Maar hij meende wat hij had willen zeggen, hij wilde niet terug. Toch hield hij verder zijn mond stijf op elkaar, en hinkte wat met Minho mee.

Newt voelde Minho's spieren spannen en meteen weer ontspannen toen hij zei dat hij niet terug wilde. Newt voelde meteen aan dat Minho nu maar al te goed begreep wat er aan de hand was - en anders zouden de stukjes straks wel op hun plek vallen. "Pech, bromde Minho enkel. Maar Newt gaf niet op. Hij wilde niet terug, dus hij ging niet terug. Klaar. "Bloody Hell! Laat me verdomme los!" riep hij opnieuw. Wanhopig keek hij toe hoe ze steeds meer muren passeerden. Nog even en ze zouden er zijn. Hoewel - het werd steeds donkerder. Als ze niet opschoten, zou Minho straks ook dood zijn. Snel bedacht Newt een nieuw plan. Net voordat ze in de Glade waren, zou hij Minho de veilige omgeving in duwen, en zelf in de Maze blijven. Dan was zijn dood gegarandeerd. Maar hij zou het zichzelf niet vergeven als hij Minho in zijn dood meenam. Newt zuchtte toen hij merkte dat Minho ook moeite had om de Maze juist te zien. Het werd te donker, maar de deuren waren nog open. Nog even. "Rechts." mompelde Newt, Minho de juiste kant op duwend. Ze kwamen dichter bij de Glade en Newt's hart begon sneller te kloppen. De deuren kwamen in beweging toen ze ervoor stonden. Maar verdomme, alle Gladers stonden voor de ingang. Newt kon zich er niet toe aanzetten om voor hun ogen zelfmoord te plegen. Ze hoefden het niet te weten. "Stomme Shank." zei hij nog een keer tegen Minho, toch nog om zich heen kijkend. Maar hij kon nu niets meer.

Newt voelde Minho kijken. Hoe zag de jongen hem? Zag hij hem als kwetsbaar? Zielig? Nee, zo was Minho niet. Zag hij hem nu als vervelend? Irritant? Zag hij hem nu als gek? Newt keek op toen hij merkte dat Minho bleef kijken, en probeerde hem toen weg te sturen. Dat werkte alleen niet. Er verscheen een grijns op Minho's gezicht en hij lachte. "Mooi niet," antwoordde hij. Fijn. Hij zou hem niet alleen laten. Minho had hem door. Newt duwde zichzelf overeind, kreunde van de pijn en liet zich iets zakken. Hij zette zijn ellebogen op het matras zodat hij wel iets omhoog was. "Serieus?" vroeg hij, één wenkbrauw optrekkend. "Wat een vertrouwen weer. Je weet dat je morgen terug de Maze in moet? Wat ga je dan doen? Mij op je rug nemen?" Sarcastisch keek Newt hem aan, tot hij zich besefde dat Minho daar inderdaad toe in staat was. Maar het zou de jongen gigantisch afremmen. Dat zou hij zelf ook weten. Nee, Minho zou iemand anders die taak geven. "Iedereen in de Glade heeft een táák, Minho. Je kan niet zorgen dat iemand me 'bewaakt', ookal zou je daar je zinnen op zetten." Zie je, dat was waar. Hooguit nog een paar dagen, dan was Newt er niet meer.

Fuck. Hier had hij een fout gemaakt. Hij had Minho even onderschat, en dat zou hem nu duur komen te staan. "Ik kan dit," zei Minho droog. Oh, ongetwijfeld. Natuurlijk kon hij dit. Newt liet zich weer plat op het matras zakken en staarde naar het dak. Hoe ging hij dit nu doen? Eigenlijk was het antwoord simpel - niet. Hij moest het in ieder geval even uitstellen. Eerlijk is eerlijk, hij zou vanzelf wel dood gaan. Als hij weer terug de Maze in mocht, kon hij makkelijk doen alsof zijn enkel hem afrende en hij niet snel genoeg meer was om voordat de deuren dicht gingen weer in de maze te komen. Het punt was, hij had dus nog wel een aantal weken geduld nodig, want deze wond heelde niet zomaar. Zou hij nog wel terug kunnen? Jawel. Vast wel. Maar eerst moest hij het vertrouwen van Minho terug hebben. En zorgen dat Minho de anderen - met name Alby - niets vertelde over wat er was gebeurd.
"Minho?" Newt duwde zichzelf weer een stukje omhoog en keek de jongen aan. "Luister, ik blijf hier netjes en braaf liggen, maar jij moet me beloven dat je niets zegt van wat er is gebeurd, tegen wie dan ook. Oke?"

De Keeper schudde zijn hoofd, en Newt voelde de paniek oplaaien. Nee, dit kon hij niet maken... "Luister Newt," begon Minho. Newt keek hem aan en probeerde zijn blik niet al te bang en wanhopig te maken. "Dat gaat dus niet zomaar gebeuren, Alby moet dit weten en je weet het," Newt sloeg zijn ogen neer en draaide zijn hoofd weg. Hij wilde niet dat Alby het wist. Hij wilde de andere Gladers niet teleurstellen - want zeg nou zelf, hij was altijd een van de vrolijke jongens. Vol hoop, altijd proberend de sfeer erin te houden. Dit zou niemand verwachten. Niemand. "Bovendien weten we niet eens waarom je plots zo graag neer wilt." Newt voelde Minho's ogen letterlijk op zijn huid branden, maar keek hem nog steeds niet aan. Hij liet zich weer plat op het matras zakken en draaide zich een beetje van de Keeper af. Wat moest hij nou doen?

"Was je t kwijt, dude?" klonk Minho's stem. Newt zuchtte nu wel geïrriteerd en keek Minho aan. "M'n hoop? Nee joh, hoe kom je erbij. Alleen het idéé al dat je híér je hoop kwijt zo kunnen raken. Dat is me toch belachelijk." onmiddellijk nadat hij dat had uitgesproken keek hij weer weg. Weer. Weer had hij een fout gemaakt door dit te zeggen. Het gaf aan hoeveel hij verschilde van het beeld dat hij optrok naar de andere Gladers. Hij maakte het nu alleen maar erger voor zichzelf. "Ik bedoelde niet... Ik wilde niet..." Begon hij, maar daar stopte hij. Wag moest hij zeggen? Hij beet op zijn lip en wilde opnieuw iets zeggen, toen een van de Gladers de ruimte binnen kwam. "Minho, Alby zegt dat je moet gaan eten en dan moet gaan slapen..." Het was een klein jochie, duidelijk zenuwachtig dat hij Minho moest aanspreken. Newt keek van de jongen naar Minho, benieuwd wat deze nu zou doen.

Newt beet op zijn lip toen hij Minho zijn hoofd zag schudden. Natuurlijk begreep Minho hem. Misschien had hij dit al voorspelt. Newt wist het niet. Newt wilde het niet weten. Toen de greenie binnenkwam werd het Minho ook teveel. Er waren zeer weinig mensen die Minho bevelen konden geven, en deze jongen was er duidelijk niet een van. "Als Alby dat vind moet hij het me zelf maar zeggen, flikker op," beet hij het jochie toe. Newt zag het gezicht van de jongen krijtwit worden van schrik en zag hoe hij zich snel uit de benen maakte. Het was alleen niet Newt's bedoeling dat Alby hier zou komen. "Minho, je weet dat hij gelijkt heeft. Pak wat eten - ook voor mij als je toch bezig bent - en ga slapen. Als je hier wilt slapen, prima. Maar anders ga je daar morgen in de Maze spijt van krijgen, en daar wil ik niet verantwoordelijk voor zijn." zei Newt. Hij had zich nu toch aan de keeper over gegeven, en hoopte dat Minho nu dus inderdaad eten zou halen - of laten halen, en dan zou gaan slapen.