A new day, a new beginning

School. Het was nooit de favoriete plek van welke student dan ook maar het moest gebeuren. Dat wist Sonny maar al te goed. Hij wist dat het belangrijk was en daarom had hij er ook zelf voor gekozen om naar een universiteit te gaan. Het kon wat problemen met zich mee dragen. Een bepaalde maan die hem verplichten tot dingen die hij niet wilde. Bepaalde woede probleempjes die niet altijd veilig waren, maar hij wist zich te redden. Of wat dacht hij toch. Wanneer hij te horen kreeg dat hij ook op internaat moest blijven was het helemaal verpest geweest Hij kon er niet meer onderuit maar het had hem totaal niet aan gestaan. Vandaar dat de jongen met veel tegen zin die dag in zijn kamer stond. Er stonden twee bedden, en degene die het dichts bij het raam stond had hij al ingepalmt. Zijn koffers lagen echter wel op het andere bed, samen met wat kleren die hij eruit had gegooid. Dat was allemaal omdat hij zijn laptop eruit had genomen, die natuurlijk helemaal vanonder had gestoken. Met zijn laptop bij de hand lach hij dan ook op het bed dicht bij het raam. Zijn muziek goed luid waardoor je het op de gang vermoedelijk ook kon horen. Het was enkel doordat zijn gehoor vele malen beter was dan dat van een mens dat hij de deur had horen open gaan. Zijn hoofd draaide hij meteen naar de deur om de indringen aan te kunnen kijken. ’Wat is hier de bedoeling van?’ vroeg hij dan ook tegen de onbekenden -die tevens niet goed rook- op een niet al te vriendelijke toon. Haast meteen had hij zijn ogen ook vernauwd. Dit was zijn kamer. No way dat hij die ook nog ging delen.

Yukka had besloten zijn tiener jaren nog een keer te herbeleven op de Universiteit van Yale. Of nou ja, hij was misschien een soort van, klein beetje, heel erg gedwongen om naar deze school te gaan. Niet door zijn ouders want die had hij al leeg gezogen op zijn eerste dag vampier leven. Moge ze in vrede rusten. Yukka werd door hogere machten gedwongen tussen de mensen te leven en zijn leven te verbeteren. Yukka had zijn tas over zijn schouder gehangen en liep met een klein rol koffertje achter hem. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan. Misschien liep hij een beetje voor gek op de campus, maar Yukka had in zijn lange leven al geleerd dat je voor alles gek verklaard werd. Zoals bijvoorbeeld met een rol koffertje lopen, zeggen dat je ouder bent dan je er uit ziet of zeggen dat je vampier bent. Yukka verbaasde zich er wel eens om dat mensen je nog steeds uitlachen als je dat zegt. Na die hele twilight hype had hij toch wel gehoopt dat de meisjes aan zijn voeten zouden liggen. Maar jammer glitterde hij niet in de zon en werd hij meer beschouwd als een monster.

Hij liep rustig het gebouw in met zijn koffertje achter hem aan. Misschien keken mensen wat raar naar het koffertje omdat hij knal roze was met hello kitty. Yukka had hem wel passend gevonden bij zijn geweldige karakter en zijn prachtige groene ogen. Hij telde de kamer deuren die hij tegen kwam en uiteindelijk kwam hij bij de kamer waar hij moest wezen. Hij hield zijn hoofd schuin en luisterde naar de muziek die er uit kwam. Vreselijk, mensen die muziek niet normaal kunnen afspelen. Al was de muziek wel oke..ish. Yukka maakte met een groot theatraal gebaar de deur open en bleef daar even in staan tot hij zijn neus vies op trok. ’Wat is hier de bedoeling van?’ vroeg de onbekende die naar natte hond rook. Weerwolf? Nha die kwamen toch niet in London voor, de meeste verhuizen naar bos gebieden of andere natuur gebieden waar ze geen kwaad konden.
'Vreemd dat Yale honden toe laat, maar geen andere huisdieren.' Zei Yukka met een klein pruillipje. 'Anyway.' Hij rekte zijn woord lekker lang uit op een sarcastische manier. 'Ik ben je lieftallige kamer genootje, sorry de dames waren op. Ik doe alles behalve dieren.' Zei hij met een vuile grijns. 'Wat was je naam ook al weer?' Ging hij door en plaatste zijn koffer op het bed dat soort van vrij was. Hij begon rustig alles uit te pakken.
'Yukka is de mijne. Yukka Xavier.' Zei hij terwijl hij zijn spullen netjes naar de kast bracht.

Sonny had wel verwacht dat er iemand bij op zijn kamer ging liggen. Iets wat hij al niet tof had gevonden, daarom ook dat hij het andere bed ook al in beslag had genomen. Wat het echter alleen maar erger maakten was de geur die binnen kwam waaien zodra de deur open ging. Er was geen twijfel mogelijk. Hij herkende die geur goed genoeg en het stond hem niet helemaal aan. Op zich had hij niks tegen vampiers, maar andersom was dat niet altijd het geval. Ze begonnen meestal zeer onbeleefd en dan moest het voor de blonde jongen ook al niet meer. Hij ging niet vriendelijk doen als de andere dat ook niet deed. Daar werd hij enkel kwader en ook gefrustreerde van.

Zoals Sonny had voorspeld waren de eerste woorden van mister vampire alles behalve aardig. De belediging. Ze begonnen en bleven maar komen. Eerst over het feit dat ze hier geen honden toe lieten, dan over dat hij geen honden deed. Haast meteen vernauwde de blond jongen zijn ogen en stond hij recht van zijn bed. Hij klapte het scherm van zijn laptop dicht zonder ook maar de andere uit het oog te verliezen. ‘Als ik mij niet vergis is het hier ook geen kerkhof, je ruikt namelijk een beetje...dood.’ Sonny haalde ondertussen zijn neus wat op en keek de andere kant op. Dit was zijn geluk. Het geluk dat weer eens niet aan zijn kant stond. Zoveel mensen op en Universiteit. Zoveel mensen op een Internaat en met wat zat hij opgescheept? Een bloed zuigend ding. Great. ‘Wel aangenaam Yukka,’ begon hij. De naam spuugde hij bijna uit als iets dat smaakten als rotte eieren. ‘, als je mij nu wilt excuseren. Je weet waar de deur is dus je kan vast jezelf wel uitlaten.’ ondertussen was hij dichter naar de persoon gewandeld die zichzelf Yukka noemde. Nee, hij had geen schrik van een klein vampiertje.
Zonder verder te twijfelen pakte hij het domme roze koffertje van de andere vast om dat richting het open raam van zijn kamer te gooien, in de hoop dat het naar buiten zijn vliegen. Wat was het trouwens met die koffer. Het roze, en de hello kitty. Het trok op niks, en Sonny had niets liever gehad dan het kapot gescheurd. Dat was ook zijn eerste intensie, maar hij had zich weten te herpakken en het dus naar het raam gegooid. Dat was iets minder- erg?

‘Als ik mij niet vergis is het hier ook geen kerkhof, je ruikt namelijk een beetje...dood.’ Yukka trok even zijn wenkbrauwen op en daarna ontstond er een grijns op het gezicht. Hij had het besloten hij mocht de gozer wel. Hij was de eerste weerwolf die niet meteen pissig werd, maar grappen terug maakte. Al zou dat waarschijnlijk niet zo sarcastisch bedoelt zijn als dat Yukka het bedoelde.
'Well, je hebt een punt. Ik ben best wel dood, maar dat komt omdat ik me vaak dood verveel en de tijd niet kan doden.' Grijnsde Yukka breed. Hij ook met zijn stomme grapjes, hij hield er van. De jongen vond het aangenaam om Yukka te ontmoeten, alleen kwam er nog een maar achter aan. ‘, als je mij nu wilt excuseren. Je weet waar de deur is dus je kan vast jezelf wel uitlaten.’ Yukka keek de jongen wat zielig aan en zocht toen even de kamer rond.
'Zou ik dan je halsband mogen lenen? Ik heb de mijne thuis gelaten.' Zei hij en de grijns verscheen weer op zijn gezicht. Yukka keek wat vreemd op toen de jongen zijn koffertje pakken. Niet het koffertje, die was juist zo leuk. Toen de jongen met het koffertje begon te gooien wist Yukka binnen enkele seconde stond Yukka met het koffertje in zijn handen aan de andere kant van de kamer. Hij zetten het koffertje neer op de grond en met een serieus gezicht vroeg Yukka.
'Wat heeft het koffertje jou aan gedaan? Als je ergens boos op wilt zijn doe het dan op mij.' Yukka kwam dichterbij, zijn ogen waren helemaal zwart geworden en zijn hoektanden waren gaan groeien waardoor Yukka niet meer helemaal zijn mond kon sluiten.
'Nogmaals wat was je naam ook al weer?' Vroeg hij terwijl hij de spullen van de jongen van bed verplaatste en daar rustig op ging lippen zijn handen achter zijn hoofd.

Sonny rolde bij de woorden van de andere overdreven met zijn ogen. ‘Wel boehoe.’ was zijn enige reactie daar op. Hij was dood omdat hij zo dom was geweest om veranderd te worden in een vampier. Dat was de enige reden dat hij nu...zo was. ‘Die halsband kan je vinden,  BUITEN deze kamer. Dus ga maar zoeken.’ hij had de reactie van de andere kunnen verwachten, daarom dat het niet eens geheel als verrassing was gekomen, maar dat maakten het er alles behalve beter op.
Natuurlijk. Vampieren waren snel, en dat had zijn plan doen mislukken. De andere had zonder moeiten zijn koffertje weer kunnen pakken. Iets wat enkel maar harder op zijn zenuwen werkte. Zijn handen vormde zich ondertussen om tot vuisten, en zijn nagels staken hard in de palm van zijn hand. Tot bloedens toe. ‘Misschien moet ik dan ook gewoon maar boos worden op jou. Heb altijd al eens die domme zwarte ogen van jullie willen uit krabben.’ gromde Sonny haast. Hij had al woede problemen gehad van voor dat hij gebeten was, en het was er zeker niet beter op geworden. Zijn ouders hadden van alles geprobeerd om het te laten beter, maar niets had geholpen. Zelfs geen yoga. Wat niet meer dan logisch was geweest. Niet enkel de andere was fysiek veranderd. Ook bij Sonny waren kleine veranderingen opgetreden, en het meest zichtbare was toch wel zijn goud kleurige ogen die veel weg hadden van iets dierlijks. ‘Gaat je niks aan.’ ging hij verder. Die vampier ging uit zijn kamer verdwijnen, zelfs als moest hij hem daarbij helpen. ‘En neem dat walgelijk ding dan meteen met je mee.’ nog steeds had Sonny het over het roos gekleurde koffertje van de andere persoon. Wat was die vampier eigenlijk? Drie? In ieder geval begaf hij zich al richting de deur op die met een harde ruk open te doen. Als het ook maar een tikkeltje harder was geweest had hij de deur uit zijn scharnieren weten te trekken. Dat was dan geen goede eerste schooldag geweest.

‘Misschien moet ik dan ook gewoon maar boos worden op jou. Heb altijd al eens die domme zwarte ogen van jullie willen uit krabben.’ De bedreiging maakte Yukka niet uit. Hij kon lang genoeg een kat en muis spelletje spelen met de weerwolf zonder moe te worden. Misschien alleen wat zwaar geïrriteerd. Hij liet zich dan ook rustig op het bed vallen toen hij die had op geruimd en keek de weerwolf alleen maar een beetje aan. Zijn ogen waren veranderd en dan willen ze Yukka gay noemen met het roze koffertje. Gouden ogen was ook niet bepaald mannelijk. Yukka maakte een rustig makend geluidje.
'Aangenaam kennis te maken, gaat je niets aan.' Zei hij en sloot zijn ogen. ‘En neem dat walgelijk ding dan meteen met je mee.’ Yukka opende een oog die weer helder groen was. Hij sloot die weer en schudden zijn hoofd.
'Ik weet het, hij is walgelijk. Maar hé hij heeft zich zelf ook niet gemaakt. Heb een beetje liefde voor hem.' Zei Yukka 'Hopelijk doe je dat niet me alles.' Zei Yukka en een nieuwe grijns verscheen op zijn gezicht. Hij wist dat hij alles een beetje aan het irriteren was.
'Maar even serieus, hoe heet je?' Vroeg hij weer.

Zoals hij had gezegd, die ene ging zijn kamer verlaten, wat hij er ook voor moest doen. Sonny liep dan ook naar de achterkant van het bed van de jongen. Hij reageerde zelfs niet meer op de opmerking over het koffertje. Als die Yukka ermee rond wilde lopen was dat zijn keus. Als hij er belachelijk uit wilde zien was dat tevens ook nog eens zijn eigen keus. ‘Sonny.’ stelde hij zichzelf dan toch voor, maar hij keek de vampier niet verder aan. Hij nam daarbij wel het bed vast en zonder al te veel moeiten begon hij het ding weg te schuiven, richting de deur om het bed letterlijk ook buiten op de gang te zetten. ‘Ga nu maar iemand anders lastig vallen. Ga één of ander arm meisje leegzuigen.’ ging hij verder. Nog steeds was hij niet volledig gekalmeerd. Dat ging enkel zijn wanneer dat die andere buiten was. Het bed paste echter niet heel goed tussen de deur, daar was het te breed voor en dat was nogal frustrerend. Uit pure frustratie begon hij nogal hard aan het bed te trekken, waardoor het heel de tijd hard tegen de deur post aan knalde. Vloekwoorden kwamen ondertussen uit zijn mond, maar hij keek de andere niet meer aan.

'Hoi Sonny.' Zei Yukka met een grote grijns op zijn gezicht. Hij ging nog iets comfortabeler op het bed zitten maar werd snel verstoord toen Sonny aan het bed begon te trekken. Toch wel nieuwsgierig leunde Yukka op zijn ellebogen en keek hij toe hoe Sonny het bed verplaatste. ‘Ga nu maar iemand anders lastig vallen. Ga één of ander arm meisje leegzuigen.’ Yukka hield zijn hoofd schuin en werd met een redelijke vaart tegen de deur aan gesmeten met het bed. Binnen enkele seconde verdween hij naar de gang waar hij de jongen nog flink hoorde vloeken. Yukka zou wel eens kijken of meer mensen zo vriendelijk waren. Hij botste tegen een meisje aan die hij vriendelijk gedag zei met een charmante lach en ging daarna weer verder.

De volgende ochtend werd pas echt leuk. Yukka was 's ochtends even vlug zijn kamer in geweest om wat schone kleren aan te trekken en zijn laptop en tas mee te pakken om zijn eerste schooldag te kunnen volgen. Zijn eerste les was geschiedenis. Hij kwam binnen en zijn eerste geluk was al dat het een hele drukke les was en alle stoelen waren bezet behalve twee achterin. Gelukkig zag hij zijn liever kamer genoot niet. Daarbij kon Yukka zich nog niet helemaal beheersen bij grote groepen, hij heeft veelste lang bij de vampieren groep geleefd die niet zo nauw keken naar moorden plegen. Yukka liep naar achteren en moest zich echt concentreren om niet iemand aan te vallen of om ook maar van vorm te veranderen. Het werd pas echt lachen als hij hier een massa moord zou plegen. Hij ging rustig zitten achterin en trok zijn laptop naar voren waar hij snel maar even op het internet ging klooien.

De vampier was in ieder geval weg gelopen. Goed. Had Sonny daar in ieder geval geen last meer van. Dat monster mocht zo lang mogelijk weg blijven als maar kon. Met zijn voet schopte hij even tegen het bed aan om het terug verder naar binnen te kregen, anders kon hij de deur niet meer dicht doen, en dat was wel nodig voor wanneer hij sliep. Het bed van Yukka liet hij wel ergens in het midden staan. Geen haar op zijn hoofd dat eraan dacht het terug goed te zetten. De rest van de dag bestat hij toen nog aan zijn laptop, voor hij ging slapen.

Met laptop en alles bij de hand, en schoolboeken onder zijn arm liep hij door de gangen heen. De eerste dag, de eerste les en hij was kapot. Sinds een lange tijd was het de eerste keer dat hij nog eens vroeg uit zijn bed moest, en het stond hem niet aan. Sonny had die ochtend niet in de spiegel gezien, maar het zou hem niets verbazen moest hij wallen onder zijn ogen hebben gehad. Niet iets waar hij zich druk om ging maken. Het verdween wel. Daarbij was hij ook gewoon geen ochtendmens. Wanneer dat hij zijn klas bereikte ging hij naar binnen om zich neer te zetten op de eerste de beste stoel. Of het kwam doordat hij de andere niet wilde zien of omdat hij niet goed wakker was, hij wist het niet. Yukka was hem in eerste instantie niet opgevallen. Pas wanneer hij even opzij keek om te zien wie naast hem zat kon hij wel met zijn hoofd ergens tegen aan knallen. ‘Natuurlijk. Ik had echt gehoopt wat je weg was.’ zei hij tegen de persoon die naast hem zat. Yukka. Natuurlijk dat hij niet moe was, met heel dat vampier gedoe van hem.

Yukka was zo druk bezig met zijn laptop dat hij de persoon die naast hem ging zitten niet eens opviel. Hij probeerde wat artikeltjes te lezen en probeerde zich een beetje op de les voor te bereiden zodat hij straks een beetje mee kon doen met de les zonder iemand op te willen eten. ‘Natuurlijk. Ik had echt gehoopt wat je weg was.’ Yukka schoot overeind en keek meteen op zij naar de persoon die, die woorden had gezegd. Zijn ogen vernauwde en hij rook de weerwolf. Hij trok zijn neus vies op en keek weer naar zijn laptop. Yukka fronste.
'Ook goeie morgen, lekker geslapen doornroosje?' Vroeg Yukka sarcastisch met een licht geïrriteerde ondertoon. Yukka hoefde dan wel niet te slapen, maar hij was er zo gewend aan geraakt dat hij de slaap wel had gemist. Hij scrolde door alles, maar wist zijn smaak naar bloed niet te onderdrukken. Hij leunde naar achter en liet zijn hoofd in zijn nek vallen en sloot zijn ogen. Hij hoopte dat de volgende les minder druk was. Yukka keek weer naar voren waar de leraar zijn les begon over de tweede wereld oorlog. Al meteen merkte Yukka dat de helft van werd er vertelt werd niet waar was. Er ontstond een grijns op zijn gezicht en wilde de informatie graag delen met iemand anders zonder de les te willen verstoren. Yukka keek even op zij, Sonny was de enige aan hij het kon vertellen.
'Ik heb meegevochten in de 2de wereld oorlog.' Fluisterde Yukka. 'In die tijd heb ik me gevoegd in het Engelse leger.' Zei Yukka best wel trots.

Sonny keek de jongen naast hem niet aan toen hij de opemerking naar zijn hoofd geslingerd kreeg. Hij gromde enkel even zacht, maar meer niet. Ogen gefocust op de leerkracht, en zijn kin op zijn arme rustend op de tafel. Sonny had echt geen zin in les, en dat was nog aan zijn houding te zien. Het was voor hem gewoon veel te vroeg om al meteen geschiedenis te hebben. Hij had zelfs niet gehoord wat het onderwerp was toen dat werd verteld. Dromen. Dat was wat je het kon noemen. Ieder woord ging het ene oor in en dan het andere weer uit.
De woorden van de andere deed hem toch even opzij kijken. Een kleine frons ontstond op zijn gezicht omdat hij niet helemaal wist wat hij ervan moest denken. ‘Je hebt meegevochten in de oorlog?’ vroeg Sonny ongelovig terwijl dat hij opzij keek naar de vampier die naast hem zat. Die moest dan ook al een heel lange tijd leven, en ook al een lange tijd dezelfde leeftijd hebben gehad. Oud worden was misschien niet het leukste, maar altijd er hetzelfde blijven uit zien was ook maar niks als je het hem vroeg. ‘Was je toen ook al dit? Of was je nog een gewoon mens in die tijd?’ Yukka had op dat moment wel zijn aandacht weten te trekken, ondanks dat hij er nog steeds met een slaapkop bij zat. ‘Maar je hebt dus wel al heel wat mensen vermoord?’ en bij die woorden was er toch wel even wat afkeuring in zijn stem te horen. Mensen doden was iets dat voor hem niet meteen oké was.

‘Je hebt meegevochten in de oorlog?’ Yukka knikte. Hij had in het verzet gezeten en geholpen mensen van steden te redden en naar betere plaatsen te brengen. Natuurlijk ging dat wel een mis en moest hij vechten tegen soldaten van het Duitse leger. In het landhuis waar hij toen nog leefde waren vele onderduikers in de kelder die ze goed te eten moesten geven en zo nu en dan verdween er wel eens een. Nu als Yukka er op terug keek was dat helemaal niet zo goed. Maar toen der tijd had hij alleen maar honger en hunkerde hij naar meer eten. ‘Was je toen ook al dit? Of was je nog een gewoon mens in die tijd?’ Yukka schudden zijn hoofd.
'Over precies een maand ben word ik 158 jaartjes oud.' Zei Yukka als het de normaalste zaak van de wereld was. Hij liep hier al een paar jaren en had ook best veel gezien. Maar nooit had hij zich op een school gestoord en hij kon begrijpen waarom dit nooit door zijn gedachten was gekomen. ‘Maar je hebt dus wel al heel wat mensen vermoord?’ Yukka haalde zijn schouders op.
'Wat is veel?' Vroeg hij. 'Misschien in jouw korte leven lijkt het veel en daar zou ik gelijk in kunnen geven als ik zo kort leefde. Maar als je kijkt naar een eeuwig leven dan meet je niet meer met maten. Alles lijkt te kort te duren of juist te lang.' Zei Yukka zachtjes zodat de leraar hen niet kon horen.

De jongen was oud. Heel oud. Zo oud worden was niet voor Sonny weg gelegd maar dat vond hij niet erg. Hij zou niet weten wat hij met zijn leven moest doen als hij het eeuwige leven had. Zijn leven was zeker niet perfect, maar hij was in ieder geval sterfelijk. Al had hij liever gehad dat zijn leven er toch wat anders had uit gezien.
‘Voor normale mensen is 3 al veel, één kan zelfs al veel zijn.’ het viel niet goed te praten als je mensen zou doden. De vampier moest het misschien wel, omdat hij anders stierf, maar het bleef moord. Als Sonny zou doordraaien, niet besefte wat hij deed en iemand zou doden viel dat ook niet goed te praten. ‘Maar ik zal er wel over ophouden, het moet niet het leukste onderwerp zijn.’ de leerkracht zei ondertussen iets over een pagina in een boek, dus Sonny deed zijn boek maar open op de juiste bladzijden. ‘Laten we het over wat anders hebben, aangezien je het enige bloedzuigend wezen bent dat nog iets of wat normaal praat met mij,’ begon hij rustig terwijl hij zich terug draaide naar de ander. Het was een geluk dat ze helemaal vanachter in de klas zaten, anders konden ze anderen wel een irriteren met hun gefluister. ‘, hoe reageer je eigenlijk bij bloed?’ het was altijd handig om zo iets te weten. Sonny wilde niet dat Yukka zo maar even iemand ging leeg zuigen omdat die een klein wondje had. Dat zou het einde betekenen van hem als andere mensen erachter kwamen.

‘Voor normale mensen is 3 al veel, één kan zelfs al veel zijn.’ Yukka wist dat mensen het niet normaal vonden als je iemand vermoorden. En hij zou ook nooit zeggen dat het goed was wat hij nu deed. maar je zou hem ook nooit horen zeggen dat hij daarom zou stoppen met iemand te doden. Yukka had een honger naar bloed dat groot was. Net zoals alle andere vampiers moest hij zo nu en dan iemand doden. Er waren wel een hoop omwegen om niet altijd iemand te hoeven doden. Zo deed Yukka soms wat inkopen bij een ziekenhuis. Daar werd gezond bloed afgetapt van mensen, hij kocht dan een aantal zakken waar hij weer een paar maanden mee vooruit kon. Zo kon hij steeds minder mensen doden en toch gevoed blijven. Yukka was ook blij dat het onderwerp veranderd ging worden. ‘Laten we het over wat anders hebben, aangezien je het enige bloedzuigend wezen bent dat nog iets of wat normaal praat met mij,’ Een glimlach verscheen op het gezicht van Yukka.
'Ik kan je de hand schudden. De meeste bloedzuigers zijn niet blij met mij.' Zei hij grijnzend. 'Daarom ben ik nu hier, het is wel fijn om iemand te hebben die normaal doet tegen je, zelfs als hij wat harig is.' Een vriendelijk glimlach verscheen op het gezicht van Yukka. Hij mocht wel uitkijken straks zou hij die haarbal nog echt als vriend beschouwen. ‘, hoe reageer je eigenlijk bij bloed?’
'Zo lang er geen grote wonden zijn zal ik redelijk normaal reageren. Af en toe heb ik het moeilijk als ik te weinig gedronken heb in een lange tijd. Als het grote wonden zijn kan je beter rennen.' Een zacht lachje kwam over zijn lippen.

Andere vampiers waren niet blij met Yukka, en dat deed toch een frons op zijn gezicht verschijnen. Dat ze geen fan waren van Weerwolven was niet meer dan logisch met heel die haat tussen de soorten. ‘En wat is daar dan precies de reden van?’ vroeg Sonny verder.
‘Dat mijn probleempje wat harige is kan ik niets aan doen, het is niet dat ik er voor gekozen heb.’ Sonny had het vermoedelijk slechter opgevat dan het eigenlijk bedoeld was. De andere bedoelde het negen kansen op de tien helemaal niet gemeen, maar toch had hij het zo opgevat. Goed bezig Sonny, heel goed bezig. Luid zuchten hij dan ook en bracht één hand door zijn haar heen. De leerkracht moest de zucht gehoord hebben want gaf iets van commentaar en zei dat ze stil moesten zijn. Als reactie daarop rolde de blond harige jongen even met zijn ogen vooraleer hij zich terug richten op Yukka die verder ging. ‘Heb ik even geluk dat je vermoedelijk van mijn bloed gaat afblijven.’ nee, hij wilde niet dat één of andere vampier even zijn lichaam van bloed ging ontnemen. Het klonk niet meteen iets dat je in je leven wilde meemaken.

'Laat ik het er op houden dat ik mijn prachtige neusje in zaken heb gestoken, waar ik ze niet in had moeten steken.' Zei Yukka met een brede grijns op zijn gezicht. Hij bladerde even in het les boek. Waarschijnlijk zou er niets over staan in het les boek. Misschien bij de mythologieën. Maar dat verwachtte Yukka ook weer niet, hij heeft niet een wereld oorlog aangericht. Misschien wel een beetje in de vampieren wereld. Maar tot nu toe had hij al een paar jaar nergens last van. Tot een paar maanden geleden.
'Vampiers hebben regels, als nieuwe vampier moet je die volgen zo niet word je gedood. Ik ben een van de weinige die het niet opvolgde en de dood wist te ontkomen. Soort van, het begint nu wel een beetje te kriebelen tussen hun en daarom ben ik hier.' Dat was heel snel uitgelegd hoe het in de werking was gegaan. Natuurlijk had Yukka zijn heldhaftige daden er nog niet aan toegevoegd. ‘Dat mijn probleempje wat harige is kan ik niets aan doen, het is niet dat ik er voor gekozen heb.’ Yukka hield zijn hoofd schuin, die gozer moest echt eens leren een grapje op te vangen.
'Net zo min als ik voor deze tandjes heb gekozen.' Een grijns verscheen op het gezicht van Yukka waar de hoektanden even te zien waren die hij liet groeien. Hij speelde er veelste vaak mee om ze even te laten zien. Yukka werd verstoord door de leraar die Sonny er op wijste dat ze nog in de les waren. ‘Heb ik even geluk dat je vermoedelijk van mijn bloed gaat afblijven.’
'Zeg nooit, nooit. De meeste mensen kunnen nog al in hogere sferen komen als ze gebeten worden.' Met zijn vingers maakte Yukka het gebaar van seks en hij trok speels zijn wenkbrauwen even op. Daarna verscheen er weer een grijns op het gezicht van de jongen.

Geconcentreerd luisterde Sonny naar wat de anderen hem te vertellen had. Over de regels die hij niet had nageleefd en over hoe hij aan de dood is weten te ontsnappen. ‘Dat is niet niks. Wil je de regel die je verbroken hebt toevallig delen?’ voor zover hij wist moest hij geen regels naleven. Tenzij hij misschien in een pack terecht kwam, maar dat stond hem niet meteen aan. Tussen al die andere monsters rondlopen? Nee bedankt.
‘Jij hebt ten minsten geen halsband nodig.’ sprak hij vervolgens met een korte knipoog. Het werd maar eens tijd dat hij terug wat tot rust zou komen. De anderen een kans geven en proberen om normaal te doen. Tot dat bepaalde stoornissen het weer zouden overnemen en het terug naar de knoppen was. ‘Zijn het bij jou niet enkel je ogen en hoektanden die wat anders zijn? Of vergis ik mij en zitten jullie veel ingewikkelder in elkaar? Zoals die vampiers in Van Helsing met hun naakte dames en vleugels?’ Sonny was dan misschien een bovennatuurlijk wezen maar hij heeft altijd bij zijn grootouders gewoond, dus was vrij normaal opgegroeid. Zoveel andere bovennatuurlijke wezens had hij in zijn leven nog niet tegen gekomen.
‘Keep on dreaming grandpa.’ zei Sonny terwijl dat hij het hoofd van je jongen vanboven vast nam en het hoofd zo draaiden zodat die weer naar voor zou krijgen. Hij kon toch een lach niet onderdrukken en schudde zacht zijn hoofd. Het was wel duidelijk geworden dat hij de anderen helemaal verkeerd had ingeschat de vorige nacht.

'Het is vrij simpel, hebt twee vampieren. De vrije vampier, die word vampier en moet zichzelf zien te helpen en de vampier die in een cult of clan terecht komt.' Er werden verschillende namen gegeven aan vampieren groepen. Het leukste vond Yukka het om het een sekte te noemen, want daar leek het, het meest op. 'Ik was zo'n vampier in een cult, daar heb je verschillende rangen en ik stond onderaan, mag je alle vuile klusjes oplossen. Nu was onze cult er nog al van om mensen te doden en dan voor mensen die onschuldig waren. Alsof ze een soort maagden zochten van het kwaad.' Vertelde Yukka in vogelvlucht. 'Ik mocht dat natuurlijk helemaal niet weten en ben gevlucht van die cult, ja dat had ik niet moeten doen.' Maakte hij zijn samenvatting af. ‘Jij hebt ten minsten geen halsband nodig.’ Yukka moest zacht lachen. Hopelijk had de jongen het eindelijk begrepen dat grapjes heus wel konden tussen hen.
'Gelukkig niet zeg.' Zei hij nog zacht lachend. ‘Zijn het bij jou niet enkel je ogen en hoektanden die wat anders zijn? Of vergis ik mij en zitten jullie veel ingewikkelder in elkaar? Zoals die vampiers in Van Helsing met hun naakte dames en vleugels?’
'Was het maar zo'n feest, ik had best vleugels willen hebben.' Zei Yukka, dan was hij echt niet meer te stoppen. Hij zou voor alles zijn vleugels gebruiken. 'Jammer genoeg niet zo fancy, maar wij veranderen nog wel meer ja. De huid word grauwer en dan word ie ook harder waardoor we meer pijn kunnen weerstaan. En dan heb je nog de zintuigen die je aan en uit kan zetten, net zoals gevoelens en shit.' Legde Yukka uit. 'Eigenlijk zijn we gewoon een aan uit knop.' Een kleine grijns verscheen op zijn gezicht. Zeker nadat hij zijn bijt ervaringen had uitgelegd. ‘Keep on dreaming grandpa.’
'Geloof me over een maand kom je terug met je staart tussen je benen.' Daagde Yukka hem uit.

‘Veel te ingewikkeld als je het mij vraagt, als je eens tijd hebt moet je het maar eens volledig uit leggen, zo leer ik ook nog wat bij.’ Sonny had zelfs geen idee dat de groepen van de vampiers verschillende rangen hadden, en dat er allemaal regels waren. Liet staan dat hij wist hoe de groepen genoemd werden. ‘Maar nu ben je dus op de vlucht voor die clan of hoe je het ook mag noemen?’ dat was toch wat hij ervan maakten, aan de hand van het verhaal van Yukka. Hij was weg gelopen omdat hij dingen gedaan had die hij niet mocht doen. Daardoor was hij dingen te weten gekomen die hij niet mocht weten. Gezellig.
‘Zo een knop moet zeer handig zijn. Is er een kleine kans dat ik die van jou zo nu en dan eens zou kunnen lenen?’ Sonny had zo het gevoel dat het ooit misschien zou eindigen in een bloedbad tijdens één van de lessen. Zo wanneer dat alles tegen zat en echt alles uit de hand liep. Twee gevaarlijke monsters onder één dag, in dezelfde les. Er moest tijdens een sportles maar eens iemand een bal te hard tegen zijn neus aan krijgen waardoor die zou beginnen bloeden. Met de kerel naast hem zou dat dan nooit goed komen.
‘Hmhm, natuurlijk. Al gaat dat wat moeilijk worden zonder staart.’ zelf richten hij zijn blik maar op de man die van voor in het lokaal nog bezig was met alles uit te leggen. Sonny en Yukka hadden wel al enkele vieze blikken gekregen, maar dat ging hem in ieder geval niet tegen houden om te spreken. De les was toch niets interessant, en als hij echt wat moest weten zou hij het aan de opa naast hem vragen.

"Yep ik ben op de vlucht voor een paar vampiers die mijn bloed wel kunnen drinken. Letterlijk." Lachte Yukka zachtjes. Hij moest eerlijk zijn, hij was bang voor ze. Natuurlijk zou Yukka dat nooit tegen iemand zeggen, maar diep van binnen. Hij wenste soms dat hij hier allemaal niets van af wist en gewoon nog onder aan de cult bungelde. ‘Zo een knop moet zeer handig zijn. Is er een kleine kans dat ik die van jou zo nu en dan eens zou kunnen lenen?’ Yukka kon niets anders dan even vaag naar Sonny kijken.
'Hebben weerwolven die niet? Je kan me niet zeggen dat je alleen maar tijdens volle maan de wolf los laat?' Vroeg Yukka verbaasd. Yukka zelf had alles redelijk onder controle en kon zijn lichaam elk moment veranderen. Maar hij moest echt alles uitzetten wilde hij tot de hele vampier veranderen. Eigenlijk was het meer schuld gevoel uit zetten, dat waren in elk geval de Theorieën van Yukka. 'Maar als je het graag wilt leren, ik kan je wel helpen.' Zei Yukka en leunde wat achterover. ‘Hmhm, natuurlijk. Al gaat dat wat moeilijk worden zonder staart.’ De verbazing had Yukka nog maar net los gelaten en toen kwam er alweer een tweede.
'Wat bedoel je? is ie er af gehakt? Gebeten? Heb je het zelf gedaan?' Vroeg hij enthousiast. Misschien een beetje vreemd om te vragen, maar hij kon niet geloven dat Sonny geen staart had, alle weerwolven hadden een staart. Niet dat Yukka er ooit eentje als weerwolf had gezien, wel eens hun gezichten, maar nooit helemaal.

‘Dan mag je van geluk spreken dat je nu mij hebt leren kennen.’ een best grootte grijns verscheen op de blonde jongen zijn gezicht. Zijn armen sloeg hij over elkaar en legde hij op de tafel voor hem neer. ‘Ik denk niet dat ze verwachten dat je een weerwolf in je vriendenkring hebt, dus als ze nog eens komen zullen ze voor een verassing komen te staan.’ sprak hij grijnzend.
‘In principe kan ik ook op andere momenten veranderen, maar ook die heb ik niet echt in de hand. Het heeft vooral te maken met hoe ik mij op bepaalde momenten voel en hoe mijn emoties zijn. Hevige emoties zijn er een oorzaak van, maar het is allemaal niet bepaald prettig.’ toen dat hij nog bij zijn grootouders woonden was het niet zo dat hij erop oefende, gewoon om het proces niet te moeten doorstaan. Eén keer in de maand was genoeg voor hem, en meer was niet nodig. Nog steeds was Sonny van die mening. De enkele keren dat hij niet op een volle maan veranderde waren makkelijker door te komen dan die op een volle maan, maar toch was hij dan niet de leukste om bij in de buurt te zijn. Meestal was hij op die moment gewoon zo kwaad dat hij de transformatie per ongeluk in gang zetten.
De vragen die vervolgens gesteld werden waren ergens...best ongemakkelijk als je het hem vroeg. ‘Uhm nee, ik heb niets van die dingen gedaan maar heb er gewoon geen.’ zei hij op dat moment wat twijfelachtig, gewon door de vreemde vragen van de knul. Waarom zou hij het afbijten moest hij er één hebben? Of zou iemand het afhakken? Om het te gebruiken als geluksbrenger zoals een hazenpoot? Ieuw.

‘Ik denk niet dat ze verwachten dat je een weerwolf in je vriendenkring hebt, dus als ze nog eens komen zullen ze voor een verassing komen te staan.’ Yukka keek de jongen vragend aan. Betekende dit dat ze een lijn waren gestegen en vrienden waren? Yukka vond het helemaal niet erg. Een weerwolf kon nog eens goed van pas komen. Een weerwolf als vriend was misschien nog wel beter. Al was Yukka nooit zo goed in vriendschap onderhouden. Dat kwam door het vele reizen wat hij deed en omdat hij bang was dat mensen er achter kwamen dat hij vampier was. Maar in dit geval hoefde hij zich er niet druk om te maken. Hij moest de jongen te vriend houden en dat was het. Hun wegen zouden wel weer van elkaar scheiden, maar daar moest Yukka zich niet op focussen.
'Ik heb wel eens gehoord dat al je botten breken tijdens de transformatie. Dat klinkt niet als een pretje nee. Maar heb je geen mogelijkheid om het trainen?' Vroeg Yukka. Misschien kon hij er wel mee helpen. Zo iets was toch een verbetering aan de band die je samen had. Yukka keek even op zij naar de jongen en daarna weer voor uit. Hij kon de jongen gemakkelijk helpen. ‘Uhm nee, ik heb niets van die dingen gedaan maar heb er gewoon geen.’
'Maar...' Zei Yukka. Wolven hadden een staart voor het springen en het rennen, waarom hadden weerwolven er dan geen? Zagen ze er dan toch meer mensachtig uit dan wolfachtig? Yukka had het best wel eens goed willen bekijken.
'Wanneer is de volgende volle maan?' Vroeg hij met een kleine grijns op zijn gezicht.

Sonny knikten even wanneer dat de andere begon over het breken van de botten. ‘Dat is inderdaad wat er gebeurd.’ en het was ook zeker geen pretje. Het was een situatie die een normaal persoon ooit zou kunnen overleven. Ze zouden dan misschien gewoon sterven door de pijn die door hun lichaam heen vloeide. Je moest het je maar eens inbeelden; al je botten die breken om een andere positie aan te kunnen nemen. Een simpele gebroken arm deed al zeer.
‘Ik heb zeker wel een mogelijkheid om het te trainen, enkel heb ik het nog nooit gedaan. Voor dat ik naar deze school kwam woonde ik namelijk bij mijn grootouders en daar heb ik er niet echt de plek voor. Daarbij vonden ze het al verschrikkelijk dat ik het één keer per maand moest doorstaan.’ legde Sonny rustig uit. Ze hadden bij zijn ouders een kelder waar hij de nacht mocht doorbrengen, maar dat ging vaak niet zonder stukken te vernielen. Dat was gewoon het nadeel van de maan, controle was dan amper te verkrijgen, iets wat hij meer had wanneer het geen volle maan was. ‘Als ik mij niet vergis is het binnen enkele dagen. Ik moet nog steeds een plek vinden hier waar ik het in alle rust kan laten gebeuren.’ voor hij naar de universiteit kwam had hij er al over nagedacht. Zijn grootouders hadden hem niet willen laten gaan voor ze zeker waren dat hij ergens veilig was. Of dat de rest toch veilig was. Toen had Sonny ze wat wijs gemaakt. Hij had gezegd dat er een plek was maar in feiten had hij nog steeds niks gevonden. ‘Damn it. Dat gaat nog een probleem kunnen worden.’ zei hij terwijl dat hij zacht op zijn onderlip beet terwijl hij nadacht.