Let's see what happens

Onderwerp: Let's see what happens di feb 10, 2015 8:28 pm

Interessant dit, een leeg New York. Of toch bijna leeg. Op z'n minst redelijk leeg, in ieder geval voor de normale standaarden van wat de stad normaal te verduren had qua reizigers en inwoners. Niet dat je hem echt hoorde klagen, Tony was wel een mensen mens, zolang hij maar niet met ze hoefde te praten. De journalisten lieten hem nooit met rust en inmiddels ook de normale mensen niet. Gelukkig had hij Jarvis, en Pepper natuurlijk, al was die laatste nu bij haar vader en moeder in Florida. Iedereen trok naar Florida leek het wel, wat zou verklaren waarom New York zo leeg was. Het was zeker weten de reden dat hij had besloten er niet heen te gaan, alleen maar meer mensen die zijn handtekening wilden en een vlucht in zijn pak. Dan zou hij weer moeten uitleggen dat dat echt niet zou kunnen en dan zouden ze allemaal weer gaan huilen of boos worden. Kortom, teveel gedoe voor hem, dus had hij zich op aanraden van Pepper in de herbouwde Stark Tower verschanst, in de hoop dat niemand zich om hem zou bekommeren. Helaas betekende dat dus ook dat hij voor het eerst in jaren zijn eigen eten zou moeten kopen en maken, dus stond hij hier; in de supermarkt. De meest normale plek op de wereld en toch kreeg Tony Stark, aka Iron Man, er bijna een paniekaanval. Gelukkig had de man die tot nu toe weten te voorkomen door met de hood van zijn sweater op te lopen, een zonnebril te dragen, en een cap van de Boston Red Sox, een club zo slecht dat mensen hem automatisch al uit de weg gingen. Tot nu toe was hij veilig, niet rustig, niet op zijn gemak, maar wel veilig.

& Ruuz

Onderwerp: Re: Let's see what happens di feb 10, 2015 9:37 pm

Een leeg New York was een beter New York. Ondanks dat hij al lang in New York woonde en wel gewend zou moeten zijn aan de drukte was het toch altijd fijn als de straten wat minder druk waren. Zeker voor hem, een jochie dat met zijn 1,40 boven niemand uitstak en altijd maar verdwaald raakte in de menigte. Hij was geen kleuter meer dat hij zijn vader's handje nog moest vasthouden, maar als hij het niet deed, vond zijn vader hem pas terug als hij hem belde en op hem wachtte bij een winkel.
Maar nu was dat niet het geval. Nu kon hij zelfs skateboarden over de straten. Normaal kon hij nog geen meter vooruit komen door de drukte en nu kon hij vrij en blij over de straten razen.
Hij trapte wat bij zodat hij sneller ging en stak zijn handen ontspannen in zijn zakken. Af en toe blies hij een kauwgum-bubbel welke met een ''pop'' uiteen klapte toen het de spanning niet aan kon. Hij viste even met zijn hand in zijn zak en haalde een kort boodschappenlijstje eruit, waar hij kort even op keek, zich niet bewust van het gevaar daarbij. Waarom heeft ma zoveel meel nodig? En waarom stuurt ze mij? Hij keek al snel weer op en merkte dat hij bij de supermarkt aan was gekomen. Hij stapte van zijn skateboard af en pakte het ding op, waarna hij met het voorwerp onder zijn arm de supermarkt in liep.

Shit, waarom hebben ze altijd van die hoge schappen? vroeg Sion zich af terwijl hij omhoog keek naar de zakken meel die hij nodig had. Waarom konden ze supermarkten niet kindvriendelijker maken? Hij zou toch nooit dingen van de hoge stellingen kunnen halen? Moest hij daarom maar iedereen om hulp vragen? Nee!
Sion kneep zijn ogen iets samen en besloot daarom maar dingen zelf te doen. Hij legde zijn skateboard neer en stapte met zijn voet op de rand van de laagste stelling. Hij stak zijn korte armpje uit naar boven en probeerde op een hogere stelling te stappen, zodat hij beter bij de zakken meel kon. Zijn vingertoppen raakten net het midden aan van een zak, maar hij kon het net niet vastpakken. Toen besloot de stelling waar hij zich aan vast klampte met zijn vrije hand het te begeven, waardoor Sion en een paar zakken suiker het ook begaven. Met een charmante ''BWAH'' viel hij plat op zijn kont op de grond en de zakken suiker volgden, welke gelukkig niet kapot gingen toen ze de grond raakten. Hij mocht van geluk spreken dat de zakken niet bovenop hem waren gevallen.

... Maar wauw, dit was beschamend. Sion zag vanuit zijn ooghoeken al mensen naar hem staren, waar de jongen licht rood van werd en een pruillip trok.

OOC: Sorry, het werd echt lang x'D Ik heb het op een gegeven moment maar afgekapt of ik ging nog 500 woorden verder hahaha

Onderwerp: Re: Let's see what happens do feb 12, 2015 11:05 am

Dit hier was niet zijn favoriete bezigheid, het rondlopen met een mandje in de supermarkt zo ver mogelijk uit zijn buurt. Dat was omdat in zijn supermarkt alles onnodig duur was, en iedereen hem kende. Het irriteerde de man mateloos, dus liep hij altijd een stukje en voordat hij met hoodie en al een winkel indook. Dat had hij dus vandaag ook gedaan, maar nu was hij nóg verder gekomen dan normaal, want deze winkel had alles op hele lastige plekken liggen. Tony zuchtte toen hij weer eens naar de andere kant van de winkel moest om het fruit te pakken dat hij zocht, normaal lag fruit toch altijd bij groente? Waarom waren ze hier dan plots op het idee gekomen het toch maar bij de diepvriesproducten te zetten? Het irriteerde hem mateloos en hij kon er niet tegen.
Bam! Het geluid weerklonk door de gehele winkel, en Tony zag de mensen hun hoofden draaien naar het schap waar hij net nog heen wilde lopen. Voorzichtig zette hij nog een stap, en keek snel even om het hoekje. De kust was allesbehalve veilig, een jongen op de grond met overal suiker pakken liggende. Een grinnik kwam uit de man's mond, wat de meest dichtstbijzijnde vrouw kwaad naar hem deed kijken. Hij stopte onmiddellijk, niet van plan de aandacht te trekken, en maakte zich alweer klaar om zich opnieuw om te draaien. Helaas stopte zijn moraliteit, en de stem van Pepper, hem. Hij was freakin' Iron Man, en dan draaide hij zich zo snel mogelijk om als een lafaard terwijl een kleine jongen zijn hulp nodig had? Nou, nee dus. Vandaar dat hij doordraaide, wat erin resulteerde dat hij een of andere debiele pirouette had gedraaid, en stapte naar voren. De rest van de mensen zagen dit duidelijk als een teken dat zij niet meer nodig waren, en liepen allemaal door. Met een zucht besefte Stark dat hij het nu wel door moest zetten, op hoop van zegen dat hij niet ontdekt zou worden. Waar natuurlijk wel veel kans op was. Dan maar zijn hoofd wegdraaien terwijl hij de arm van de jongen pakte, en hem zonder moeite optilde en neerzette. Daarna begon hij snel, nog steeds met zijn hoofd weggedraaid, de pakken suiker op te rapen. Niet praten, zijn stem zou herkend kunnen worden, daar had hij geen zin in.